Πολυτεχνείο 1973: Η μεγαλύτερη πολιτική απάτη του εικοστού αιώνα

«Μη φοβάστε την αλήθεια. Τα ψέμματα καταθάλπτουν τους λαούς»
Περικλής Γιαννόπουλος


Βλέπουμε κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, μικρούς και μεγάλους, «δεξιούς» κι αριστερούς, πολίτες και πολιτικούς (πολιτικάντηδες), να καταθέτουν στεφάνια και να αφήνουν λουλούδια (κόκκινα γαρύφαλλα, κατά προτίμηση…) σε μια τεράστια ασώματη κεφάλα που «κοσμεί» τον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου. Τι είναι αυτή η κεφάλα; Και τι συμβολίζει;

Σίγουρα, όσοι δε γνωρίζουν, καθώς και τα μικρά παιδιά που οδηγούνται εκεί σαν κοπάδι από τους… τσοπαναραίους καθηγητάδες τους-ινστρούχτορες του μ-λ (μαρξισμού-λενινισμού), θα πιστεύουν ότι πρόκειται για κάποιο έργο τέχνης που τοποθετήθηκε εκεί για να συμβολίσει τα κεφάλια που… έπεσαν, ή για απεικόνιση κάποιου εκ των (πολλών χιλιάδων, συμφώνως με την προπαγάνδα) «ηρωικών νεκρών». Δεν είναι ούτε το’ να ούτε τ’ άλλο!

Είναι η κεφαλή του καθηγητή πανεπιστημίου της αλλοδαπής Νίκου Σβορώνου, ο οποίος ουδεμία σχέση είχε με τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973, μιας και τότε ευρισκόταν εκτός Ελλάδος!

Ο καθηγητής Νίκος Σβορώνος, γεννηθείς το 1911 και θανών το 1989, ήταν ΕΛΑΣίτης στην κατοχή, κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Το 1945, πήρε υποτροφία για την Γαλλία, όπου δίδασκε το μάθημα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων. Μάλιστα, το 1961 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά το 1974.

Δίπλα στην κεφάλα, υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα η οποία αναγράφει δεκαοκτώ ονόματα, τα οποία οι αδαείς πιστεύουν ότι είναι των «νεκρών του Πολυτεχνείου». Αν προσέξουμε καλά την επιγραφή της πλάκας, η οποία σκοπίμως (για προφανείς λόγους…) είναι μισοσβυσμένη, θα διαβάσουμε τα εξής: «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944».

Δηλαδή, ελλείψει πραγματικών νεκρών του 1973, επιστρατεύθηκαν οι νεκροί του 1941-1944! Δεν είναι… θαύμα;

(ΥΓ): Κι άλλο… θαύμα: Ο Σβορώνος είναι ο μοναδικός ζων που κατέθεσε στεφάνι στο… μνημείο του! (Πηγή)

Το πόρισμα του Αστυνομικού Διευθυντή Γεώργιου Σαμπάνη επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου αποκαλύπτει ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου.

Η «Ηλένια Ασημακοπούλου», «το κορίτσι που χάθηκε το βράδυ της σφαγής και την ψάχνει ακόμα το αγόρι της» (όπως χαρακτηριστικά έλεγε η εφημερίδα «Αυγή»), ήταν στην πραγματικότητα μοντέλο σε διαφήμιση σαμπουάν της εταιρίας «Breck».

Το κεντρικό νόημα, όσων μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα από την τρυφερή τους ακόμα ηλικία, στις σχολικές γιορτές για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, φρόντισε για αυτό, θεσπίζοντας την γιορτή και, μάλιστα, τιμώντας την, αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον ισάξια με τις άλλες δύο εθνικές μας γιορτές.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι σταλινοκομμουνιστές εμφανίζονται ως οι οργανωτές και καθοδηγητές της διαβόητης «εξέγερσης του Πολυτεχνείου». Έτσι και φέτος, το «τιμημένο κουκουέ» παρελαύνει από την… κεφάλα του Σβορώνου και τιμά τα 40 χρόνια του «ηρωικού Πολυτεχνείου» με σύνθημα «Με αγώνα και θυσία γράφεται η ιστορία». Ποια όμως ήταν η επίσημη θέση του (τότε παράνομου) ΚΚΕ για την «εξέγερση»;

Ας δούμε τι έγραφε τότε το υπ’ αριθμόν 8 τεύχος της «Πανσπουδαστικής», της φοιτητικής οργάνωσης του ΚΚΕ: «Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου, με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας, γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής αναρχικής εξέγερσης, να χρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”, για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλλουν ύστερα από την παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης».

Ποια είναι η αλήθεια; Πράγματι η «εξέγερση» έγινε από προβοκάτορες, αλλά όχι της ΚΥΠ. Επρόκειτο για αριστεριστές, επίστρατους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Το σοβιετόδουλο ΚΚΕ δεν συμμετείχε στο πανηγύρι του αμερικανοκομμουνισμού, αλλά όταν είδε –μετά τη μεταπολίτευση- ότι γίνεται… μύθος του σάπιου καθεστώτος έσπευσε να το υιοθετήσει και να το παρουσιάσει ως δικό του… κατόρθωμα. Μάλιστα, μαζί με το μύθο υιοθέτησε και μερικά πρόσωπα-σύμβολά του, όπως την Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη κ.α., οι οποίοι το 1973 ήταν σε αριστερίστικες οργανώσεις. Βέβαια, εδώ και πολλά χρόνια, τα πρόσωπα-σύμβολα του τότε την κοπάνησαν από το ΚΚΕ. Τυχαίο; Δε νομίζω! (Πηγή)

Η πραγματικότητα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετική: Κατ’ αρχήν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ανέτρεψε καμμία χούντα! Σκοπίμως κατά την γνώμη μου (κι όχι μόνο την δική μου) αποσιωπείται, ότι η χώρα μετά από την παραίτηση των Απριλιανών, τον Οκτώβριο του 1973, είχε πολιτική υπηρεσιακή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον αείμνηστο Σπύρο Μαρκεζίνη, που μοναδικό σκοπό της είχε να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές, άρα επαναφορά της δημοκρατίας.

Αυτό που πέτυχε στην ουσία η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν να ανατραπεί η υπηρεσιακή κυβέρνηση μια εβδομάδα αργότερα (25 Νοεμβρίου) από τον ταξίαρχο Ιωαννίδη και να εγκαθιδρυθεί μια δεύτερη δικτατορία που κράτησε 8 ακόμα μήνες! Ψεύδος πρώτο, λοιπόν. Και δεν αποτελεί τιμή για το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα, να στηρίζεται σε ψεύδη για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.

Υπάρχει όμως και δεύτερο, μεγαλύτερο, ψεύδος στην ιστορία, το οποίο φέρει τον τίτλο: «Νεκροί του Πολυτεχνείου»!

Επειδή η Ιστορία είναι πάρα πολύ δύσκολη, όσον αφορά στα πραγματικά γεγονότα, θα πρέπει ο καθένας ο οποίος εκφράζει γνώμη και θέση πάνω σε αυτά, να παραθέτει και κάποια αντικειμενικά στοιχεία ως απόδειξη των ισχυρισμών του. Εγώ θα παραθέσω μερικά:

Πρώτον: Πόρισμα Τσεβά (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Ένα από τα πρώτα «μελήματα» της κυβερνήσεως Καραμανλή, ήταν να διερευνήσει την υπόθεση Πολυτεχνείου. Τον Σεπτέμβριο του 1974, αναθέτει στον γνωστό σε όλους μας εισαγγελέα Τσεβά, να συντάξει ένα πόρισμα, σχετικό με τα γεγονότα. Τα αποτελέσματα του Πορίσματος παραδίδονται στις 14 Οκτωβρίου 1974.

Αφού χωρίζει τους νεκρούς σε 4 κατηγορίες (ούτε ένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου), καταλήγει: «Ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και απετέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων, εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε...Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερώτημα: «Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν;»

Δε νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός.

Δεύτερον: Πόρισμα Σαμπάνη (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Επειδή έως το 1981, παρά τις φιλοτιμότατες προσπάθειες της «Δεξιάς», δεν κατέστη δυνατόν να «αποκατασταθούν» οι «νεκροί του Πολυτεχνείου», η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου επαναφέρει το θέμα, αναθέτοντας στον Αστυνομικό Διευθυντή Γεώργιο Σαμπάνη να τους «αποκαταστήσει».

Να σημειωθεί εδώ προς άρση τυχόν υποκειμενικότητας, ότι ο κ. Σαμπάνης είχε διωχθεί από το Απριλιανό καθεστώς και επαναφερθεί στο σώμα μετά την Μεταπολίτευση.

Το πόρισμα του Αστυνομικού Διευθυντή πραγματικός καταπέλτης εναντίον του ψεύδους:
Κανένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου! 12 νεκροί εκτός του Πολυτεχνείου χωρίς να αποδεικνύεται η σχέση τους με την εξέγερση.

Δώδεκα άτυχοι συμπατριώτες μας που έχασαν την ζωή τους την ταραγμένη εκείνη περίοδο. Που να ήξεραν ότι ο θάνατός τους θα ηρωοποιούσε κι άλλους χωρίς να το αξίζουν, μόνο κι μόνο για να αποκτήσουν κάποιοι «αντιστασιακά εύσημα» και να χτίσουν πολιτικές καριέρες!

Όπως προκύπτει από τον λεπτομερέστατο πίνακα, ο αριθμός των νεκρών, η ταυτότητά τους, αλλά και ο τρόπος και τόπος του θανάτου τους, δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με αυτά που «διδαχθήκαμε» επιμόνως, όσοι είχαμε την ατυχία να φοιτούμε στο σχολείο την δεκαετία του ‘80!

Να θυμίσω εδώ, ότι ο αριθμός των «νεκρών του Πολυτεχνείου» ανεβοκατέβαινε κάθε σχολική χρονιά, ανάλογα με τις διαθέσεις του πολιτικού κατεστημένου.

Τρίτον: Αναφορά Συγκλήτου Πολυτεχνείου (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο).
Με την υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά, κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο. Ο ίδιος ο πρύτανης του Πολυτεχνείου κατά τα γεγονότα Κ. Κονοφάγος κατέθεσε ως μάρτυς στις 20/1/1975, στο πενταμελές Εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» (1982), με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

Νομίζω ότι τα προηγούμενα τρία παραδείγματα είναι τρανταχτές αποδείξεις για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Δυστυχώς, το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα, στηρίχθηκε πάνω σε τέτοια ψεύδη επιχειρώντας να φτιάξει τους ήρωες του με σκοπό να εδραιωθεί. Κι επειδή ακριβώς δεν είναι το μοναδικό, βλέπουμε όλοι σήμερα τα αποτελέσματά του. Μια ματιά στις καριέρες των «αντιστασιακών φοιτητών» πείθει και τον πιο δύσπιστο.

Οι ζωντανοί του Πολυτεχνείου

Ας δούμε και την γνώμη του ΚΚΕ (την τότε γνώμη βεβαίως), μια και αποτελεί έναν από τους βασικούς υποστηρικτές και τιμώντες της επετείου: «Παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ [...] με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις».

Φοιτητικό φυλλάδιο του ΚΚΕ «Πανσπουδαστική», τεύχος 8, Φεβρουάριος, 1974. Κατά την γνώμη τους, δηλαδή, η ΚΥΠ ευθύνεται για την εξέγερση. Διαψεύσθηκε αργότερα, αλλά είναι γνωστές «μανούλες» στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης οι κομμουνιστές, όταν τους συμφέρει!

Χαρακτηριστικότατο περιστατικό για το γελοίο της υποθέσεως «νεκροί του Πολυτεχνείου» αποτελεί η υπόθεση της «Ηλένιας» (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Απεκαλύφθη, όμως, νωρίς το ψεύδος, δείχνοντας έτσι την βιασύνη του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης, να εφεύρει τους ήρωες του. Η Νεοζηλανδή Νάνσι Κρίντλαντ όμως τους πήρε χαμπάρι έγκαιρα.

Το γνωστό τότε φωτομοντέλο της φωτογραφίας, παρουσιάστηκε ως νεκρή φοιτήτρια του Πολυτεχνείου από τον Γιάννη Ηλιόπουλο, μαθητή της Ηλεκτρονικής σχολής ισχυριζόμενος ότι ήταν το κορίτσι του και λεγόταν «Ηλένια». Η απάτη αποκαλύφθηκε σύντομα και ο νεαρός τιμωρήθηκε με 8μηνη φυλάκιση.

Βέβαια το πολιτικό κατεστημένο είχε προλάβει να τιμήσει την «νεκρή φοιτήτρια» μιας και το όνομά της εκφωνήθηκε πρώτο στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου και είχε ακόμα την τύχη να της κατατεθεί στεφάνι από την δακρύζουσα και γονυκλινή σύζυγο του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Ιωάννα Τσάτσου. Έτσι «στο πόδι» έστηναν το Μύθο του Πολυτεχνείου.

Βέβαια αυτά, θάφτηκαν στο χρονοντούλαπο ώστε να εξυπηρετηθούν οι σκοποί, που ανέφερα προηγουμένως και αποτελούν την προσωπική μου και όχι μόνο, εκτίμηση. Όπως και οι συντάξεις για τις οικογένειες των «θυμάτων» του Πολυτεχνείου, που πρόσφερε γενναιόδωρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος με διαταγή του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων κ. Μαγκάκη. Ακόμα περιμένουν τους ανύπαρκτους δικαιούχους τους.

Ο Αξιωματικός του άρματος μιλάει για το Πολυτεχνείο

Πηγή

ΟΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ,  17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973

“Τη νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο ισραηλινός στρατηγός Μωσέ Νταγιάν έφθασε στην Αθήνα.
Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη , του γιατρού Αλαζράκη. Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος: «η ώρα έφθασε . Όλα είναι έτοιμα».

Την επομένη 15 Νοεμβρίου , το γιώτ «Απόλλων», ιδιοκτησίας της εταιρίας ΟΤC, η οποία τότε ήταν ιδιοκτησίας της CIA, έφθασε στον Πειραιά. Το γιώτ πριν τη μετατροπή του, ήταν μονάδα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού. Ήταν εξοπλισμένο με πανίσχυρο ασύρματο, τέλεια εργαστήρια και αναρίθμητους φακέλους. Είκοσι κομάντος συμπλήρωναν το ειδικό πλήρωμα του σκάφους. Από τον Πειραιά έπλευσε προς τα ανοιχτά του Σουνίου, όπου και περίμενε ανενόχλητο.

Στο μεταξύ έκαναν τις ανάλογες επαφές τους, κυρίως με τον στρατηγό Νταγιάν, ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Έλληνες πολίτες για την υπόθεση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Η κύρια επαφή Νταγιάν, εκτός από τον Ιωαννίδη – Αραπάκη -Μπονάνο, ήταν με τον Γιάγκο Πεσματζόγλου, ο οποίος τότε ήταν μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ για την Ελλάδα. Είχε αναλάβει το πολιτικό σκέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ήταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των επί κεφαλής των φοιτητών, του Στρατηγού Νταγιάν και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Ο Πεσματζόγλου είχε άμεση επαφή , κυρίως με τρία πρόσωπα , από τους φοιτητές της εξέγερσης: Η μία είναι σήμερα {1993} αρχηγός αριστερού κόμματος και οι άλλοι δυο στελέχη και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με την ελπίδα και την ευχή, πως θα βγουν και θα καταγγείλουν δημόσια τα γεγονότα εκείνης της νύχτας από την πλευρά τους όπως εκείνοι τα έζησαν, υπόσχομαι, αν δεν μιλήσουν οι ίδιοι , να δημοσιεύσω στο επόμενο βιβλίο μου τα ονόματα τους …;.

Τα χαράματα της 16 Νοεμβρίου, έφθασαν χίλιοι κομάντος από τις Βρυξέλλες, με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του πολυτεχνείου. Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του ελληνικού στη γεωγραφική υπηρεσία Στρατού στο πεδίο του Άρεως. Τους μοιράστηκαν Ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές και περίμεναν διαταγή να επέμβουν. Εκτός από όπλα, είχαν στην κατοχή τους ασύρματο, συγχρονισμένο με εκείνον του γιωτ «Απόλλων», απ΄ όπου και περίμεναν την διαταγή για επέμβαση…;. Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών, ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ, αλλά και έμπιστος της τριμερούς Επιτροπής.

Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου, οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχθηκαν από τον υποστράτηγο Χουήβερ, να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές.. Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιωτ διατάχθηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά, να καταλάβουν το σπίτι του Γεωργίου Παπαδόπουλου, να κόψουν τα τηλεφωνά του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή για να αποχωρίσουν.

Όταν νύχτωσε οι κομάντος έφθασαν στην ακτή και από εκεί με στρατιωτικά τζιπ κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Οι άλλοι έφυγαν «κατά ομάδες» από τη Γεωγραφική Υπηρεσία ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΟΛΙΣΤΗΚΑΝ στο πεδίο του Άρεως.

Αργότερα, όταν το τανκ έσπασε την πόρτα του πολυτεχνείου, οι κομάντος βρίσκονταν ήδη μέσα.
Στις εφιαλτικές στιγμές που ακολούθησαν, οι Νατοϊκοί κομάντος χτυπούσαν αδιάκριτα. Σκότωσαν, έσφαξαν έσπασαν ωμοπλάτες και όταν πια ο «εχθρός» είχε νικηθεί ένα στρατιωτικό σφύριγμα του επικεφαλής τους επανέφερε στην τάξη. Ανασυντάχθηκαν, και όπως είχαν έρθει , έφυγαν αθόρυβα.

Σε μια ώρα απογειώνονταν από τη βάση του Ελληνικού, με προορισμό τις Βρυξέλλες. Χίλια δολάρια μπόνους πήρε ο καθένας, για εκείνη τη βραδιά..; Το ίδιο έγινε και με τους είκοσι.
Διατάχθηκαν να επιστρέψουν στο γιωτ.

Ξημερώματα στις 18 Νοεμβρίου 1973, το γιωτ «Απόλλων» έπλεε ανοιχτά, με προορισμό τη Βαρκελώνη.. Ο Στρατηγός Νταγιάν αφού ενέκρινε τον κατάλογο των νέων Υπουργών, τακτοποίησε και άλλες μικρές λεπτομέρειες, και αναχώρησε αθόρυβα για το Ισραήλ, όπως είχε έρθει…;..”

Από βιβλίο του δημοσιογράφου Διακογιάννη
Mε δήλωση του ο Α. Παπανδρέου αναφέρει: “Ο αγώνας του Νοέμβρη δεν απέβλεπε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δεν ήταν αντιχουντικός...”. Ο Κ. Λαλιώτης στην εφ/δα Αυγή δήλωνε στις 17/11/76: “Οι μάζες δεν είχαν καμία διάθεση για αγωνιστική κινητοποίηση”.

Ο Ε. Αβέρωφ στο περιοδικό Επίκαιρα στις 10/5/79: “Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας λόγω ανύπαρκτων… «πολυαρίθμων νεκρών» να βοηθήσω και γω στην θεσμοθέτηση μιας ψεύτικης ιστορίας”.

Στην εφ/δα Ελευθεροτυπία στις 22/7/2006 δημοσιεύτηκαν «τα έγγραφα του Εθνικού Αρχείου των ΗΠΑ» της περιόδου 1969-1974. Ας μελετηθούν, αξίζει ο κόπος, διότι θα αντιληφθούμε ποιοί έχουν τη δυνατότητα και με ποια “μέσα” να προκαλούν “αλλαγές” εκάστου είδους.
Νομίζω ότι είναι τουλάχιστον ρομαντικός όποιος πιστεύει ότι οι φοιτητές έριξαν την επταετία, αφού έφεραν το καθεστώς του Δ. Ιωαννίδη (25/11/73), το οποίο υπήρξε σαφώς αυστηρότερο και σκληρότερο του προηγουμένου και μάλιστα έπειτα από προσπάθεια εκδημοκρατισμού του καθεστώτος με τη βραχύβια πρωθυπουργία του Σ. Μαρκεζίνη (8/10/73).

Συμπερασματικά να πούμε ότι η αγνή, ειλικρινής, ανιδιοτελής και η υπέρμετρος αγάπη που έχουν οι νέοι προς την ελευθερία παραμένει ανεξάντλητο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση.

Όπως γραφεί ο αείμνηστος Θ. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Περιπέτεια», σελίδα 298: "…θα έρθει όμως κάποτε η ώρα που η υπόθεση “Πολυτεχνείο” θα μελετάται από τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους και τους ψυχίατρους ως μια από τις χαρακτηριστικότερες αποδείξεις της ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως της εποχής μας…"